P. de Roos
In een korte biografie van H. de Roos lezen we het volgende:
In 1974 is Hotze de Roos met pensioen gegaan, maar hij is niet gestopt met schrijven. Kort nadat hij het zestigste deel van de Kameleonserie had voltooid, is Hotze de Roos op 81-jarige leeftijd in 1991 in zijn woonplaats Krommenie overleden. Daarvoor was al, in overleg met hem, enige tijd naar iemand gezocht die de serie zou gaan doorschrijven. De nieuwe boeken zullen onder de naam P. de Roos gaan
verschijnen. ‘De Kameleon slaat alarm’ is het eerste deel dat door de nieuwe schrijver is geschreven.
En in Helden zonder zee, de Kameleon Biografie uit 1998, staat deze aanvullende informatie:
In 1993 verscheen de eerste nieuwe Kameleon, geschreven door P. de Roos, een pseudoniem van Piero Stanco, de directeur van Kluitman. De Kameleon slaat alarm luidde de titel van dit 61e deel, en het volgende deel heette De Kameleon stuurloos. Daarmee was tot in de titels het verschil merkbaar met de optimistische toon die altijd doorklonk in de titels van de ‘oude’ Kameleons. De nieuwe verhalen (waarvan uiteindelijk 3 delen zouden verschijnen) waren veel meer toegesneden op de
behoeften van de jeugdige lezers uit de jaren 90. Die lazen bij voorkeur griezel- en andere spannende boeken: de nieuwe Kameleons waren dan ook zo opgezet, en minder als humoristische avonturenboeken. Er werd in geschoten, moeder had een deeltijdbaan, Hielke en Sietse keken naar de meisjes, en er kwamen moderne vloeken en computers in voor. Het bleek dat met deze nieuwe boeken van P. de Roos de jonge Kameleon-fans goed bediend werden. Daarmee leek de ‘moderne’ Kameleon-reeks geboren. Maar een steeds grotere groep van volwassenen die graag ouderwetse Kameleons van H. de Roos wilde herlezen, toonde zich ontevreden De hertaalde, gemoderniseerde ‘oude’ Kameleons van H. de Roos voldeden niet aan hun nostalgische verwachtingen. Zij eisten de oorspronkelijke Kameleons terug, waarin ouderwets gevloekt werd: ‘drommels’ in plaats van
‘shit’. Vandaar dat de uitgeverij midden jaren 90 een besluit nam die Hotze de Roos recht deed. Men begon aan de heruitgave van de ‘klassieke’ Kameleons, met de oude, licht aangepaste teksten van Hotze de Roos en de tekeningen van de illustrator die de Kameleon mede klassiek maakte: Gerard van Straaten.
In 1974 is Hotze de Roos met pensioen gegaan, maar hij is niet gestopt met schrijven. Kort nadat hij het zestigste deel van de Kameleonserie had voltooid, is Hotze de Roos op 81-jarige leeftijd in 1991 in zijn woonplaats Krommenie overleden. Daarvoor was al, in overleg met hem, enige tijd naar iemand gezocht die de serie zou gaan doorschrijven. De nieuwe boeken zullen onder de naam P. de Roos gaan
verschijnen. ‘De Kameleon slaat alarm’ is het eerste deel dat door de nieuwe schrijver is geschreven.
En in Helden zonder zee, de Kameleon Biografie uit 1998, staat deze aanvullende informatie:
In 1993 verscheen de eerste nieuwe Kameleon, geschreven door P. de Roos, een pseudoniem van Piero Stanco, de directeur van Kluitman. De Kameleon slaat alarm luidde de titel van dit 61e deel, en het volgende deel heette De Kameleon stuurloos. Daarmee was tot in de titels het verschil merkbaar met de optimistische toon die altijd doorklonk in de titels van de ‘oude’ Kameleons. De nieuwe verhalen (waarvan uiteindelijk 3 delen zouden verschijnen) waren veel meer toegesneden op de
behoeften van de jeugdige lezers uit de jaren 90. Die lazen bij voorkeur griezel- en andere spannende boeken: de nieuwe Kameleons waren dan ook zo opgezet, en minder als humoristische avonturenboeken. Er werd in geschoten, moeder had een deeltijdbaan, Hielke en Sietse keken naar de meisjes, en er kwamen moderne vloeken en computers in voor. Het bleek dat met deze nieuwe boeken van P. de Roos de jonge Kameleon-fans goed bediend werden. Daarmee leek de ‘moderne’ Kameleon-reeks geboren. Maar een steeds grotere groep van volwassenen die graag ouderwetse Kameleons van H. de Roos wilde herlezen, toonde zich ontevreden De hertaalde, gemoderniseerde ‘oude’ Kameleons van H. de Roos voldeden niet aan hun nostalgische verwachtingen. Zij eisten de oorspronkelijke Kameleons terug, waarin ouderwets gevloekt werd: ‘drommels’ in plaats van
‘shit’. Vandaar dat de uitgeverij midden jaren 90 een besluit nam die Hotze de Roos recht deed. Men begon aan de heruitgave van de ‘klassieke’ Kameleons, met de oude, licht aangepaste teksten van Hotze de Roos en de tekeningen van de illustrator die de Kameleon mede klassiek maakte: Gerard van Straaten.
'P. de Roos' vertelt waarom er hertaalde en klassieke versies van de Kameleon worden uitgegeven. Transcript uit Het vakblad voor de Kameleonlezer 1997
|
|
De Kameleon slaat alarm
Het eerste Kameleonboek door P. de Roos begon veelbelovend. De personages worden goed getypeerd, er heerst een vrolijke sfeer. In dit deel laat P. de Roos zien
een vlot verteller te zijn, de gevatte dialogen zijn leuk, er zitten verrassingen in het verhaal, er is sprake van een spanningsopbouw. Waar H. de Roos in zijn fantasie nog in ‘grootmoeders tijd’ leefde (en kennelijk weinig binding had met de moderne tijd) laat P. de Roos de ‘Klinkhamertjes’ de tegenwoordige tijd binnenvaren. Dat betekende in de
jaren 90 computer games, cd spelers (nog net geen mobieltjes en internet). Hielke en Sietse gaan naar een nieuwe middelbare school en gebruiken moderne
uitdrukkingen. Voor een lezertje uit de jaren 90 was dit een herkenbaar verhaal. Maar met het moderniseren van de Kameleonverhalen verdween ook langzaamaan de
gemoedelijke en gezellige sfeer, die er altijd in de boeken heerste. De nadruk kwam te liggen op actie en avontuur. Wellicht dat men daarom aan Fred Diks, de huidige Kameleonschrijver, de opdracht gaf het optimisme en de
vrolijkheid weer terug te brengen in de Kameleon.
een vlot verteller te zijn, de gevatte dialogen zijn leuk, er zitten verrassingen in het verhaal, er is sprake van een spanningsopbouw. Waar H. de Roos in zijn fantasie nog in ‘grootmoeders tijd’ leefde (en kennelijk weinig binding had met de moderne tijd) laat P. de Roos de ‘Klinkhamertjes’ de tegenwoordige tijd binnenvaren. Dat betekende in de
jaren 90 computer games, cd spelers (nog net geen mobieltjes en internet). Hielke en Sietse gaan naar een nieuwe middelbare school en gebruiken moderne
uitdrukkingen. Voor een lezertje uit de jaren 90 was dit een herkenbaar verhaal. Maar met het moderniseren van de Kameleonverhalen verdween ook langzaamaan de
gemoedelijke en gezellige sfeer, die er altijd in de boeken heerste. De nadruk kwam te liggen op actie en avontuur. Wellicht dat men daarom aan Fred Diks, de huidige Kameleonschrijver, de opdracht gaf het optimisme en de
vrolijkheid weer terug te brengen in de Kameleon.
De Kameleon stuurloos
Deel 62 begint spannend als de Kameleon tijdens een plotseling opkomende storm tegen een dukdalf botst
en Kees zijn been breekt, maar bij hoofdstuk 3 begint het verhaal wat in te zakken, het geschrevene klinkt wat mat en de gezelligheid lijkt ver te zoeken nu ‘ma’ in het hotel werkt en ze zelf de koffie moeten inschenken. Hielke gaat een boek lezen, Sietse verveelt zich! Waren ze in ‘vroeger tijden’ de ondernemendheid zelve en lag de humor en het avontuur op straat hier gaat Sietse maar met Kees afspreken want er valt verder niks te beleven. Misschien dat daarom fantasy verhalen tegenwoordig zo populair zijn? Daarin gebeurt tenminste wat! Het gewone leven in jeugdboeken is saai en humorloos of er moet een drama gebeuren (scheiden, ziekte, pesten etc). Mensen hadden het vroeger arm maar toch beleefde men meer plezier, zoals we kunnen lezen in de klassieke Kameleons, nu heeft men cabaretiers of tv programma’s nodig om aan het lachen te raken. En alsof de lezers van deze 2e Kameleon fanfic, na drie hoofdstukken, begonnen te klagen dat het wel wat spannender kon wordt het verhaal vanaf hoofdstuk 6 weer wat pakkender en eindigt het in een spannende politieactie. Voor een jeugdig lezertje in de jaren 90 tenminste, voor de oudere Kameleon fan kon er wel wat meer drama, humor en agrarische joligheid in..
en Kees zijn been breekt, maar bij hoofdstuk 3 begint het verhaal wat in te zakken, het geschrevene klinkt wat mat en de gezelligheid lijkt ver te zoeken nu ‘ma’ in het hotel werkt en ze zelf de koffie moeten inschenken. Hielke gaat een boek lezen, Sietse verveelt zich! Waren ze in ‘vroeger tijden’ de ondernemendheid zelve en lag de humor en het avontuur op straat hier gaat Sietse maar met Kees afspreken want er valt verder niks te beleven. Misschien dat daarom fantasy verhalen tegenwoordig zo populair zijn? Daarin gebeurt tenminste wat! Het gewone leven in jeugdboeken is saai en humorloos of er moet een drama gebeuren (scheiden, ziekte, pesten etc). Mensen hadden het vroeger arm maar toch beleefde men meer plezier, zoals we kunnen lezen in de klassieke Kameleons, nu heeft men cabaretiers of tv programma’s nodig om aan het lachen te raken. En alsof de lezers van deze 2e Kameleon fanfic, na drie hoofdstukken, begonnen te klagen dat het wel wat spannender kon wordt het verhaal vanaf hoofdstuk 6 weer wat pakkender en eindigt het in een spannende politieactie. Voor een jeugdig lezertje in de jaren 90 tenminste, voor de oudere Kameleon fan kon er wel wat meer drama, humor en agrarische joligheid in..
De Kameleon op jacht
De Kameleon op jacht is het derde en tevens laatste Kameleonboek door P. de Roos, het verscheen in
1998 het Kameleon jubileum jaar, 50 jaar na het uitkomen van het eerste deel de schippers van de Kameleon. Technisch zit het verhaal goed in elkaar, alleen.. is het nogal saai, er gebeurt het één en ander wat nogal gedetailleerd beschreven wordt, maar spannend wordt het niet echt. Qua sfeer doet het meer aan een soap denken dan een Kameleon avontuur. Misschien probeerde de uitgever met dit Kameleondeel een oudere doelgroep aan te spreken (12-16 jaar in plaats van 8-12 jaar), mede door het gebruik van hele dialogen in het Engels krijg je dit idee en de wat droge schrijfstijl paste wellicht bij een meer volwassen verhaal. Tot zover de stijl dan nu de inhoud:
In hoofdstuk 5 worden we deelgenoot gemaakt van een conflict tussen Gerben en zijn vrouw Chantel, dit lijkt verre van passend in een Kameleonverhaal. Gerben en z’n partner zouden dit eerder zonder chagrijn hebben opgelost, nu is er een ongezellig sfeer. Joost Nauta aka ‘wereld’ heeft in de eerste scene van De Kameleon overstag met deze deprimerende scenes afgerekend! Hoofdstuk 8 begint grappig maar.. zou Zwart 3 burgers vragen om te posten bij gestolen waar? Zou hij daarvoor niet eerder ‘politie in burger’ inschakelen? (vroeger riep men nog wel eens de hulp in van een burger om een dief te grijpen, nu heeft de politie daarvoor betaalde krachten) Maar ja op deze wijze beleven de
hoofdpersonen weer iets spannends. Alleen jammer dat ze alle 4 in slaap vallen zodat de, anonieme, dieven ongemerkt kunnen toeslaan. En zo heb ik als lezer nog wel meer opmerkingen: Wat moet een Friese boer met krokodillen? Exotische dieren mag men toch alleen in dierentuinen houden? Er zijn wel ondernemers die struisvogels houden voor consumptie maar het ziet er naar uit dat ‘P. de Roos’
met dit krokodillenrelaas en andere kunstgrepen het plot wat wilde vooruithelpen. Misschien dat het Kameleon junior deel ‘monster in het meer’ weer een reactie is op commentaar op dit wat ongeloofwaardige gegeven? Op de site van Kluitman zelf stond overigens een verhaal, geschreven door een kind, met de krokodillen als thema! De Kameleon op wielen. Vanaf bladzij 137 wordt de Kameleon op jacht eindelijk spannend maar erg logisch lijkt het mij –weer- niet, de anonieme dieven schieten met scherp toch besluit Zwart de achtervolging in te zetten. In het vorige deel, de Kameleon stuurloos, was de motor van de boot na een reparatie wat stiller geworden, nu maakt deze opeens weer lawaai! Wilde H. de Roos z’n verhalen nog wel eens afronden hier moeten we min of meer raden naar de afloop. Het laatste hoofdstuk lijkt weer in Kameleonsfeer, misschien bedacht als subtiele knipoog want de stijl en de sfeer zijn duidelijk anders dan in de oude boeken. Tja en hoe gaat het verder? Gerben blijkt de ark van Piebe te hebben gekocht en wil deze laten opknappen, voor welk doel is nog een raadsel of moeten we daarvoor in het Kameleondorp zijn..?
Het boek heeft 160 blz maar er gebeurt in feite weinig; De jongens vervoeren de ark van Piebe, ze krijgen ruzie met dorpsjongens, Hielke en Sietse ontmoeten Maria en Sabrina, Klinkhamer maakt iets voor Brandsma.. Op de achterkant staat eigenlijk al een groot deel van het plot van het verhaal.. Hierna heeft P de Roos geen poging meer gewaagd een nieuw deel te schrijven, waarom is niet
duidelijk want kennelijk sloegen de delen wel aan bij jeugdige lezers. Steven de Jong mocht een aantal jaar later een film over Hielke en Sietse maken wat de belangstelling voor de Kameleon weer deed opleven..
1998 het Kameleon jubileum jaar, 50 jaar na het uitkomen van het eerste deel de schippers van de Kameleon. Technisch zit het verhaal goed in elkaar, alleen.. is het nogal saai, er gebeurt het één en ander wat nogal gedetailleerd beschreven wordt, maar spannend wordt het niet echt. Qua sfeer doet het meer aan een soap denken dan een Kameleon avontuur. Misschien probeerde de uitgever met dit Kameleondeel een oudere doelgroep aan te spreken (12-16 jaar in plaats van 8-12 jaar), mede door het gebruik van hele dialogen in het Engels krijg je dit idee en de wat droge schrijfstijl paste wellicht bij een meer volwassen verhaal. Tot zover de stijl dan nu de inhoud:
In hoofdstuk 5 worden we deelgenoot gemaakt van een conflict tussen Gerben en zijn vrouw Chantel, dit lijkt verre van passend in een Kameleonverhaal. Gerben en z’n partner zouden dit eerder zonder chagrijn hebben opgelost, nu is er een ongezellig sfeer. Joost Nauta aka ‘wereld’ heeft in de eerste scene van De Kameleon overstag met deze deprimerende scenes afgerekend! Hoofdstuk 8 begint grappig maar.. zou Zwart 3 burgers vragen om te posten bij gestolen waar? Zou hij daarvoor niet eerder ‘politie in burger’ inschakelen? (vroeger riep men nog wel eens de hulp in van een burger om een dief te grijpen, nu heeft de politie daarvoor betaalde krachten) Maar ja op deze wijze beleven de
hoofdpersonen weer iets spannends. Alleen jammer dat ze alle 4 in slaap vallen zodat de, anonieme, dieven ongemerkt kunnen toeslaan. En zo heb ik als lezer nog wel meer opmerkingen: Wat moet een Friese boer met krokodillen? Exotische dieren mag men toch alleen in dierentuinen houden? Er zijn wel ondernemers die struisvogels houden voor consumptie maar het ziet er naar uit dat ‘P. de Roos’
met dit krokodillenrelaas en andere kunstgrepen het plot wat wilde vooruithelpen. Misschien dat het Kameleon junior deel ‘monster in het meer’ weer een reactie is op commentaar op dit wat ongeloofwaardige gegeven? Op de site van Kluitman zelf stond overigens een verhaal, geschreven door een kind, met de krokodillen als thema! De Kameleon op wielen. Vanaf bladzij 137 wordt de Kameleon op jacht eindelijk spannend maar erg logisch lijkt het mij –weer- niet, de anonieme dieven schieten met scherp toch besluit Zwart de achtervolging in te zetten. In het vorige deel, de Kameleon stuurloos, was de motor van de boot na een reparatie wat stiller geworden, nu maakt deze opeens weer lawaai! Wilde H. de Roos z’n verhalen nog wel eens afronden hier moeten we min of meer raden naar de afloop. Het laatste hoofdstuk lijkt weer in Kameleonsfeer, misschien bedacht als subtiele knipoog want de stijl en de sfeer zijn duidelijk anders dan in de oude boeken. Tja en hoe gaat het verder? Gerben blijkt de ark van Piebe te hebben gekocht en wil deze laten opknappen, voor welk doel is nog een raadsel of moeten we daarvoor in het Kameleondorp zijn..?
Het boek heeft 160 blz maar er gebeurt in feite weinig; De jongens vervoeren de ark van Piebe, ze krijgen ruzie met dorpsjongens, Hielke en Sietse ontmoeten Maria en Sabrina, Klinkhamer maakt iets voor Brandsma.. Op de achterkant staat eigenlijk al een groot deel van het plot van het verhaal.. Hierna heeft P de Roos geen poging meer gewaagd een nieuw deel te schrijven, waarom is niet
duidelijk want kennelijk sloegen de delen wel aan bij jeugdige lezers. Steven de Jong mocht een aantal jaar later een film over Hielke en Sietse maken wat de belangstelling voor de Kameleon weer deed opleven..
De Kameleon op jacht door 'wereld'
Tja, de nieuwe schrijver (toch geen onbekende, want iedere Kameleon lezer weet inmiddels door de jubileum uitgave 50 jaar wie erachter zit) moet er ook eens aan geloven. En het spijt me voor hem, maar dit wordt een zeer kritische recensie. Het verhaal op zich begint aardig goed, met het verhaal over een visser die er na vele jaren mee ophoudt. Helaas, dan gaat het taalgebruik in de
gesprekken een rol spelen, en spijtig genoeg zijn die veel te ruzie- en conflictachtig van toon. Ook Gerben, om wie we geregeld kunnen lachen, komt in dit verhaal een stuk harder over. Tevens worden we geconfronteerd met de huwelijksproblemen tussen Chantel en Gerben. Dat is iets wat zich binnenskamers afspeelt, en dat zal een stel altijd voor kinderen (al zijn Hielke, Sietse en hun vrienden dan alles begrijpende pubers) verborgen trachten te houden. Niet geloofwaardig dus! De schrijver gaat opnieuw de mist in, later in het boek. Kon H. de Roos het in De Kameleon maakt het helemaal! nog leuk aanpakken met het contact met de meiden, in dit boek slaan de hormonen met name van Sietse op hol. Let wel, de dochter van een boer komt dan zeer sexy op de jongens over, maar de manier waarop Sietse op deze verschijning reageert, is zeker niet de reactie die je van hem zou verwachten! (lees De Kameleon maakt het helemaal! er maar eens op na!) De druppel die de emmer echt doet overlopen is het verhaal met betrekking tot de gewiekste dieven, wat nog enigszins te verkopen valt, maar de krokodillenhistorie is spijtig genoeg over the top! En laten we het dan helemaal niet hebben over de Italianen die naar Lenten komen. Hun verhaal op zich is spanningsloos en ze worden ook niet betrokken bij een verhaallijn die met Lenten, de Kameleon of het meer te maken heeft. Vliegbasis Leeuwarden, krokodillenexperts uit Zuid-Holland en wat al niet meer. Met stip staat dit boek op eenzame hoogte als het slechtste Kameleonboek aller tijden, onmiddellijk gevolgd door de Kameleon stuurloos, en slaat alarm. Met dien verstande dat De Kameleon slaat alarm wel een waardige opvolger was van De Kameleon maakt het helemaal!
Ik wil mezelf niet voor de borst slaan, maar ik denk dat ik de karakters van de jongens en bij karakters beter heb gehandhaafd in De Kameleon overstag en De Kameleon ontmoet familie.
gesprekken een rol spelen, en spijtig genoeg zijn die veel te ruzie- en conflictachtig van toon. Ook Gerben, om wie we geregeld kunnen lachen, komt in dit verhaal een stuk harder over. Tevens worden we geconfronteerd met de huwelijksproblemen tussen Chantel en Gerben. Dat is iets wat zich binnenskamers afspeelt, en dat zal een stel altijd voor kinderen (al zijn Hielke, Sietse en hun vrienden dan alles begrijpende pubers) verborgen trachten te houden. Niet geloofwaardig dus! De schrijver gaat opnieuw de mist in, later in het boek. Kon H. de Roos het in De Kameleon maakt het helemaal! nog leuk aanpakken met het contact met de meiden, in dit boek slaan de hormonen met name van Sietse op hol. Let wel, de dochter van een boer komt dan zeer sexy op de jongens over, maar de manier waarop Sietse op deze verschijning reageert, is zeker niet de reactie die je van hem zou verwachten! (lees De Kameleon maakt het helemaal! er maar eens op na!) De druppel die de emmer echt doet overlopen is het verhaal met betrekking tot de gewiekste dieven, wat nog enigszins te verkopen valt, maar de krokodillenhistorie is spijtig genoeg over the top! En laten we het dan helemaal niet hebben over de Italianen die naar Lenten komen. Hun verhaal op zich is spanningsloos en ze worden ook niet betrokken bij een verhaallijn die met Lenten, de Kameleon of het meer te maken heeft. Vliegbasis Leeuwarden, krokodillenexperts uit Zuid-Holland en wat al niet meer. Met stip staat dit boek op eenzame hoogte als het slechtste Kameleonboek aller tijden, onmiddellijk gevolgd door de Kameleon stuurloos, en slaat alarm. Met dien verstande dat De Kameleon slaat alarm wel een waardige opvolger was van De Kameleon maakt het helemaal!
Ik wil mezelf niet voor de borst slaan, maar ik denk dat ik de karakters van de jongens en bij karakters beter heb gehandhaafd in De Kameleon overstag en De Kameleon ontmoet familie.